Oldı Vâcib Tedârük-i Mâ-fât Şiiri - Ahmedi

Oldı vâcib tedârük-i mâ-fât
Ki cihân cümle toludur âfât

Kalmañuz lezzetine dünyânuñ
Eksirû’ zikre hâdimü’l-lezzât

Ömr yil üzredür aña ne bekâ
Hâk su üzredür aña ne sebât

N’ide dirsiñ saña bu dâr-ı gurûr
Ki oldı şâœisi gussa cemi şitâb

Güli anuñ hârdur şarâbı humâr
Sıhhati illet ü hayâtı memât

İy cihândan vefâ bulam diyem
Bu ne fikr-i muhâldür heyhât

Gitdügi buraya gelen kişinüñ
Saña yitmez mi itibâr u ızât

Nesine garre olduñ eyyâmuñ
Ki toludur muhâvif ü kürübat

Anda dün gördügüñ sudûr u izâm
Bu gün olmiş-durur izâm-ı rüfât

Kibr atın sürme kim bu nat üzre
Bir piyâde ider seni şeh-mât

Ne heves itdüñ üşbu zindâna
Hâzır-iken hadâyık-ı cennât

Revh ü reyhândür ol ü sûr ü sürûr
Bu belâ vü fenâdur u zulümât

Ol makâm-ı melâ’ik ü melekût
Bu mekân-ı behâyim ü haşerât

Ol safâ suffesine irişesin
Mahv olur-ısa senden üşbu sıfât

Nefs âfetdür olma fitne aña
Ki her âfetden ire saña necât

Halkı terk eyle vü Hakı gözle
Ki kamu Hak-durur ale’l-hâlât

Ol-durur yidi çarh ü dörd erkân
Ol-durur iki kevn ü altı cihat

Bu taaddüd sıfat-durur vernî
Bir-durur bir bilâ-taaddüd-zat

Ne bu yirde var andan ayru sükûn
Ne hoœ ansuz bu gökde var harekât

Halk Hakdan cüœâ degül zîrâ
Sâye-i Hak-durur bu mevcûdât

Şahs u sâye ki sûretâ ikidür
Bir-durur fî’l-hakîka bî-şübehât

Ne anuñ buyrugında var illet
Ne anuñ sanatinde var âlât

Ne cihet muttasıl aña ne mekân
Ne zamân üstine geçer ne evkât

Ezel-ile ebed aña birdür
Ki ne mebde’ var aña ne gâyât

Emrine râm ü ilmine rûşen
Yir ü gök cüzv cüzv tâ zerrât

Yili oldur iden mürevvih-i rûh
Suyı oldur iden mümidd-i hayât

Vehmi nice irsün aña kim aklı
Yahdı fikrinde pertevi sübehât

Birligi varlıgından artuh fikr
İtme ki itmeye göñlüne feterât

Birlige döndüñ-ise gayrı unıt
Kılma tevhîd riştesin iki kat

“La” didüñ varlıguñı mahv eyle
Tâ ki ol lâ ögüñde olmaya Lât

Key nazar eyle varlıgına anuñ
Arş-tâ-ferş toludur âyât

Zerre zerre vücûdı yir ü gögüñ
Birligini ider anuñ isbât

İy ki sensin cemî-i halka ümîd
Neccinâ Rabbinâ mine’l-âhât

Rahmetüñ bahrına kerân yohdur
Fafü anna’z-zünûbe ve’z-zellât

Fazluñ-ıla bize inâyet kıl
Ki eylemez nef kimseye tâât

Kime kim sen terahhûm itmeyesin
Şerr olur cümle itdügi hayrât

Saña itdüm duâyı kim sensin
Vâhibü’l-fazlu sâniüd-daavât

Ol resûle bagışlagıl beni kim
Tâc-ı ümmet-durur Sirâc-ı Hüdât

Rûhı envâr-ı kudsedir mazhar
Göñli esrâr-ı gaybadur mir’ât

Evvelü’l-fikr ü âhirü’l-amel ol
Ki evvel eşcâr olur u pes semerât

Halka Hakdan vücûdı oldı anuñ
Rahmet ü lutf u nimet ü berakât

Halka oldur şefî ol gün kim
Tolu hevl ola arsa-i arasât

Ahmedî Ahmedî çü yâd idesin
Hoş revân it revânına salavât

Salavâtı-y-ıla bulınur anuñ
Afv ü gufran ü kurbet ü derecât

Añdugum-çun Muhammedüñ adın
Nefesüm oldı Îsevi nefehât

Ohıyalı Zebûr’ını Dâvud
Kimse işitmedi böyle hoş esvât

İdeli râst çengini zühre
Düzemedi bu resme hoş nagamât