Okurun Zihni Şiiri - Kasım Kobakçı

Metnim, diye fısıldıyordum bir gece,
Ulaşacak mı sesim, senin yankına?
Bu yeni dilde kurduğum dünyada,
Hissedilecek mi, aynı şekilde?
*
Anlatabiliyor muyum, sendeki o gizemi,
Seçtiğim sözcüklerle, bulduğum deyişlerle.
İki kültür arasındaki, o daracık köprü,
Görüyorsun üstümdeki yorgunluğumu.
*
Belki de, mesken tuttuğun coğrafya ayrı,
Senin özgün bir lisanın var, benimse gayretim.
Kendi anlam evrenimde, bir eksiklik duymuyorsan,
Benim bu tercüme çabam, sana yapay.
*
Yaşadığım bu ikilemi, sanata çeviriyorum,
Bazen, iki lisan arasında kayboluyorum.
Metnimde, sözlükler arasında tekim,
Bu yeni yaşamı, sana veriyorum, yalnızca sana.
*
Sonunda, ne tamamen o'sun, ne de bambaşka,
Artık iki ruhtan, doğmuş bir varlıksın.
Benim yorgunluğumda, yeni bir kimlik buluyorsun,
Okurun zihninde, yeniden canlanıyorsun.