Okan Kuzu Şiirleri - Şair Okan Kuzu

Bir sevdiğim olmalı.
Gözleri okyanuslar kadar yeşil,
Saçları zindan parmaklığı.
Masumca gülümsemeli bazen.
Gözlerinin içi parlamalı.
Adı yağmur olmalı.

Gel desem, duyar mısın çığlığımı?
Kal desem, anlar mısın yalnızlığımı?
Kolay olsa sensiz yapabilirdim.
Dayanabilirdim çekip gitmelere.
Ve belki sevebilirdim karanlığı.

Ben seni yalnızlıklarda sevmişim.
Karanlıklarda sevmişim.
Sen ki vazgeçişlerim,
Kayboluşlarım.
Sen ki yapayalnız gecelerimde ki,
Amansız göz yaşlarım.

Annem!
Değerini bilmediğim,
En büyük değerim.
Nerdesin?
Çok yalnızım annem.
Seni çok özledim.

Deniz mavisi gözlerin kadar derin.
Ve bitmek bilmeyen bir yolculuktur, bakışlarında çıkılan gezinti.
Sonu olmayan bir düş inadına.
İmkansızlığın karşı konulmaz tadı dudaklarımda.
Tüm vazgeçilmişliklerin korkusuyla senden vazgeçememek.
Korkusuzca atmak kendini bir yangının ortasına.

Git.
Dokunmayı beklediğim.
Hiç gelmediğin yollardan geriye.
Umrunda mı ki arkanda bıraktığın.
Ağlar mısın benim gibi sende geceleri.
Ve ben,

Nereye baksam,
Hep seni görüyorum.
Herşeyimde sen varsın.
Ne kadar zormuş unutmak.
Yaşananları yalanmış saymak.
Keşke hiç görmeseydim seni.

Sanki hiç gitmemişsin gibi.
Hiç değişmemiş bu şehrin ışıkları.
Kaybolan bir yıldız gibi çaresiz.
Ve geceler, soğuk sensiz.

Yine aynı mevsim bu sonbahar.

Dün gece bir rüya gördüm Anne.
Unutmuşsun beni.
Sende unutmuşsun Anne.
Çok korktum.
Hem de o kadar çok ki,
Korkumdan ağladım Anne.

Keşke hiç büyümeseydim Anne.
Hiç büyümeseydim de,
Dizlerim kanasaydı yüreğimin yerine.
Mutluluk toplasaydım yine arka bahçemizden.
Ve taç yapıp saçlarına kondursaydım.
Keşke hep çocuk olsaydım da Anne,