Oğlumdan ögrendim Şiiri - Ömer Tural

KARAGÖL’DEN OTİZME UZANAN SESSİZ BİR YOLCULUK Ömer Tural – Sivas / Gemerek, Karagöl Köyü 03 Nisan 1957’de Sivas’ın Gemerek ilçesi Karagöl köyünde dünyaya geldim. Karagöl; sisli sabahlarıyla, sessiz kıyılarıyla, derin sularıyla hep içimde kaldı. Orada öğrendim ki, her güzellik yüksek sesle konuşmaz; bazı hakikatler sessizlikte saklıdır… Çocukluğum gölün sularına bakmakla geçti. Dışarıdan bakınca siyah görünen o suyun içinde; binlerce renk gizliydi. Ben o gölde; görünmeyenin gücünü öğrendim. Ve yıllar sonra otizme dair bir hikâye karşıma çıktığında Karagöl’ün bana öğrettiği gerçeği yeniden gördüm: İnsan dışarıdan bakınca anlam veremediği şeyi, “karanlık” sanır. Oysa içeri girince orada bambaşka bir güzellik vardır. Otizm de böyledir… Dışarıdan bakınca sessizliktir, durgunluktur, mesafeliliktir. Ama içine girince, o sessizliğin altında bir evren büyür. Bir renk, bir ışık, bir derinlik… Karagöl’ün suyu gibi: derin, temiz ve kendine ait bir dünya. Ben yazdığım bu şiirde; otizmi eksiklik değil, başka bir doğanın varlığı olarak anlattım. Bir babanın iç sesiyle söyledim: Biz dünyayı para, makam, gösteriş ışıklarıyla aydınlatmaya çalışırken; otizmli çocuklar sessizlikten ışık çıkarıyor. Karagöl’de gördüğüm yansıma bugün de aynı şeyi söylüyor: Güzellik, herkesin göremediği yerde saklıdır. Otizm; duyulmayan seslerin, okunmayan cümlelerin, fark edilmeyen kalplerin adıdır. Bu yüzden, bu şiir sadece bir mısra değil; Karagöl’den başlayan hayat yolculuğumun otizmli çocukların yüreğine uzanan bir selamıdır. Benim için otizm, suya düşen ay ışığı gibidir: Sessizdir… Ama başka türlü parlar. – Ömer Tural