Odun Şiiri - Metin Eloğlu

İstanbul'un ortasında bir bahçe
Silme güvercin tavanı
Yeşeren ekinlerin muştusunca
Eylül bitiminin aydınlık günü

Sıcacıktın, aşklıydın bence
Sensizlikte bir yoksuldum, yavandım
Şuramda saklı o sımsıcak ekmeği
Senin doyumluk aşkına bandım

Bakmakla doyulmaz çeşniden
Özlemlerle ışımış bir yüzün vardı
Gayrı çil çil düzen yokluğunla küf kesilir
Bunca ömrüm varlığınla uzardı

Salt sana vergi umudu aşılamak
Dipdiri aklın fikrin yüreğince uluydu
İçin dışın boz, ela, güleç gözlerin
Güzeldi, yeniydi, İstanbulluydu

Hayatı bölüşürken güleçtik, dobra dobraydık
Sana ekli yaşamak elbet içime sindi
Hani yüzümüzü ağartacak günlere teşne
Yoksun çağlar dost çağanlar içiydi

Sen vardın, son yaz vadı bitişiğimde
Bambaşka gördüm ülkeyi, halkı, acunu
Gerçekliğin bacasında kopkoyu tüten
Gürül gürül yanası ocağımın odunu

Kıvancım sensin, ergem sensin, bilgim sen
Kuşandıkça beni ben eden kılık
Barışla, hürlükle, sevdayla gelen
O cayılması ayıp mutluluk