Ödlek Hikayesi Şiiri - Kasım Kobakçı

Bir durum belirir aniden,
Yüreğin hoplar,
O an, bir şey yapman gerekir,
İlk önce, bir tereddüt edersin,
Zaman yavaşlar sanki,
İşte bu, beni aşar diye düşünürsün,
Onların ise, fikri yoktur,
İçinde kopan fırtınadan,
Seni sadece, sakin sanırlar,
Biraz bekleyip, durduğun için,
Çağırırlar, isminle seni,
Senin içinse, geçen her saniye,
Daha büyük, bir düğümdür boğazında,
Hala, bir beklentileri vardır oysa,
Yavaş yavaş, geri çekilirsin,
Gözlerin kaçar,
Sesin titrer,
Anlarlarsa mahvolmuşsundur,
Devasa bir utanç kaplar,
Nasıl olsa, unutulur diye,
Konuyu, değiştirmeye çalışırsın,
Hemen sıvışmadın ya,
Sen, daha bir telaşlanırsın,
Sıyrılabileceğin fikrine tutunursun,
Her düşüncen, kaçış olur,
Yetmez, bedenin olur,
Duvarlara bile yalvarırsın içinden,
Beni yutsunlar diye,
Mazeretler ararken dalarsın,
Ve bulduğun, her bahaneye sığınırsın,
Zaten, çok vakit kalmaz,
Sessizliğinle küçülürsün,
O mesele, sensiz çözülür,
Sense, kendine daha yabancı,
Korkaklığını, sahiplenirsin artık,
Her bakış, delse de benliğini,
Donar, öylece kalırsın,
Nefesini sayarsın,
Adımlarını sayarsın,
Ama o, cesaretini sayamazsın,
Defalarca, aynı senaryo oynanır,
O da, defalarca aynı son,
Ve bunun, geçeceğini umma,
Böyle devam eder gider,
Bir dostun, omzuna dokunur,
Vah vah,
Bildik bir, ödlek hikayesi der...