Oda318 - 2 Şiiri - Elazığlı Mustafa Kaya

bir hemşirenin gözleri uykudan beter,
bir hastanın gözleri onu bekler.
ve
hemşirelerden hangisi gelsin
hangisi babamı dinlesin.
konuşkan ve bizden biri olan mı..
soğuk mu soğuk hastaya kibirli duran mı..
odalardan odalara herkesi azarlayan mı..
içimizdeki sızıya eklenen üzüntüler vardı
318 no.lu odanın hemşiresi geldi
sizler hep böyle misiniz
yoksa hastane odalarında mı öylesiniz
fırtına esip...biçti
emirler yağdırıp gitti..
unuttuk hastamızı biz
çok mu zordu güler yüz göstermeniz
hiç mi hal-hatır sormazsınız
hemşireler hepsi bir değildi
ve 318 no.lu odaya iyileri gelmedi..
bir feryat koptu
oksijen tüpü...oksijen tüpü yok muu..
kimin sırası geldi yine bu akşam
yatağında sessizliğe gömülen iki hasta vardı
kaçınılmaz sona yaklaşan.
derdin biri bitmeden birine giriyor insan.
hikayelerin sonuna
birazdan olacaklara hazırım.
ardındaki ağlayışları umursamadan sedye çıkar
bir insan daha kayıyor morga.
koşun hemşireler..koşun
gözleri nasıl oldu..? bu genç kızın,
şu yüze ne oldu..? birşeyler yapın..!
ne dayanılmaz acıdır o
bir annenin yaktığı ağıt
günlerce taşınan ümit bitmiş
ve gözünden sakındığı kızı gitmiş.
babamdan sakladık hep feryatları
ölümleri..gelen-giden acıları.
vefalı eşler...fedakar anneler..
hastane odalarında yeniden kurulan sevgiler
ve geçmeyen gerçek
gecenin sessizliğini bozan iniltiler..
bir hayat yaşadık ki...yaşayamadık
bir gözyaşında kaybolduk.
şimdi, bir şafak ister
bitecek dertlerine hastalar
ve 318 no.lu odada babam
bir ümitle sabahı bekler....

12.04.1998 / ankara
mustafa kaya