Oda Şiiri - Muhammed Yağmur

kapıyı kapattım,
ve dışarıda kalan her şey
birden yabancılaştı.
sanki bu oda
tek tanıdığım yer artık.

bir sandalye var köşede
üzerine hiç oturmadığın hâlde
her baktığımda
sen oturuyormuşsun gibi geliyor.

perde rüzgârla dalgalanıyor
ama ben hâlâ
gidişinle açılan boşluğu
örtmeyi başaramadım.

duvarda bir saat var,
tik takları geçmişi sayıyor gibi
her vuruş
"bir zamanlar" diyor bana.

kitaplar rafta sessiz
ama hepsi senin sesinle okunmuş gibi
her kelimede
biraz daha içime çekiliyorum.

ve bu oda…
bu sessiz, tozlu oda
benim içimde tuttuğum her şeyi
benden daha iyi biliyor artık.

odam bile
beni sustuğum hâlimle tanıyor.