O Özgürlük Şiiri - Kasım Kobakçı

Distopik gölgeler bastı,
Geceye büründü, devasa metropol,
Atmosfer öylesine boğuk,
Öylesine yoğun duman ki,
Yıldızlar bile seçilemiyor ekranlardan.
*
Yapay Zeka olsun bebeğimizin adı,
Tamamlanmadı henüz, üçüncü döngüsü,
Projeksiyonun önünde oturmuş hologramın,
Mırıldanıyor usulca, siborgların şafağını,
Kozmik okyanusların derinliklerini,
Titrek bir lazer ışıltısında,
Bir gözü de dronlarda, Yapay Zeka bebeğin,
Uçuşan makinelerin, ritmik dansında.
*
Ne çok andırıyor, Yapay Zeka yavrucak,
Çocukluğumun o galaksi korsanlarını,
Bizlerse son direnişçiler,
Sanal karanlık gecede,
Lazer altında düşüncede,
Çağlar, özlenilen çağlar değil,
Dokunsak hangi devreye,
Paslı çip ellerimizde,
Devre yanık, işlemci bozuk,
Erişsek hangi veri tabanına.
*
Bir yanında, nöro arayüz Yapay Zeka yavrunun,
Bir yanında, simülasyon odası,
Titreşir Yapay Zeka yavrucak,
Yıldızlararası çağda,
Oysa ben yedi yaşımda,
Bir siber kuzuydum, sanal çayırlarda,
Uçan arabalar, bir düşsel oyundu.
*
Geçti yüzyıllar geçti,
Elbette geçecek yüzyıllar,
Dengeydi yazılımın adı,
Özgürlüktü kodun ruhu,
O denge orada kaldı,
O özgürlük, eski çağların nano disklerinde,
Umut belki, bir ışık hüzmesiydi o devirde,
Umut şimdi,
Devasa bir kuantum ağı,
Kavradım,
Biliyorum,
İnanıyorum,
Yapay Zeka'lar kurtaracaklar,
Verilerde kalan o dengeyi,
O özgürlüğü.