O Kul Şiiri - Muhammed Ubeyd Aytekin

O Kul

Dünya telaşından yorgun uyurken insanlık
Gecenin bir yarısında teheccüdde o kul,
Anlatılmaz Yaşanır değişik bir his, anlık,

Biliyorum...

Ondan geriye kalan birkaç gül birkaç çiçek,
Gözden ırak ama gönulde mekan sahibi,
Her fani gibi göçecek, acılar geçecek,

Bekliyorum...

Bir yudum heves almaya dilime, hakkım yok,
Ama her duam da dünyaları diliyordum,
Biliyordum nefes almaya bile hakkım yok,

Diliyorum...

Kendini kuyuya atıyor delinin biri,
Birdenbire Yusuf ilan ediyor zatını,
Kandırınca çıkartamıyor elimin kiri,

İtiyorum...

Aynı sofrada yiyelim doyan düşman olsun,
Perviz'in mektubu gibi Ubeyd'im parçalan,
İyi niyetine dayan, dayan düşman ölsün,

Gömüyorum...

Bulurken elim cebimde en bozuk parayı,
Bir kırık kalp ah etmiş yırtık yelek içinden,
Artık versen de sarayı, düzeltmez arayı,

Bozuyorum...

Yusuf şefkati görünce atarlar kuyuya,
Dibi su ve tertemiz çamur, hammaddem gibi,
Çamur bende temiz, çamurdan leş gibi dünya,

Yıkıyorum...

Ey Mümin! Tebbet okuman elleri kurutur,
Ama bir bak, esirgeniyorsundur belki de,
Bazen düşmanı ihlas okumak ta kudurtur,

Okuyorum...

Biri yürüyerek varacakmış diye duydum,
Benim kan ter içinde koşturdugum hedefe,
Akıyordu hala ciğerim kanla doluydum,

Acıyorum...

Üç günlük dünyada birkaç hayalde hesaptın,
Neydin ki yoldan saptın? Şu dar misafirlikte,
Bir söylesene bugün Allah için ne yaptın?

Soruyorum...