Boşa adanmış hayatlar çıkmaz mı karşımıza?
İnsan gözlerini kapattığında, karanlık bir boşlukta, beyninin kuytularından fırlayıp çıkan boşa adanmış hayatları görünce, işte o zaman duracakmış gibi çarpan kalbini hisseder… Ve sürüklenir gider mazgallara doğru… Sessizce hem de çaresizlikle…
Tutunacak hiçbir şey bulamadan… Yanında sevgiye dair hiçbir anıya saygı duyamadan…
İşte o an, hayatımıza pes ettiğimiz zaman değil midir? Boş ver dediğimiz… Hem de feryat veya sessiz hıçkırıklarla omuzlarımız titrercesine…
Berfinim,
içimin güler yüzü,
yaşanılası iklimim hoşgeldin...
(adımın çapraz yazılması kimin umrunda...
denize düşen yılana öykünür biraz da...)
Devamını Oku
içimin güler yüzü,
yaşanılası iklimim hoşgeldin...
(adımın çapraz yazılması kimin umrunda...
denize düşen yılana öykünür biraz da...)
