Her yıl biraz daha küçülüyoruz.
En çok da umutlarımızdan ve hayallerimizden başlıyor bu küçülme.
Dün yaşadıklarımızı birer birer unutuyoruz.
Mutluluk üzerine gülümseyerek kurduğumuz hayalleri,
Silip atıyoruz yalnızlığımızdan.
Onsuz yaşayamam dediğimiz insanları artık hatırlamıyoruz.
Aşk,
Hiç bir insan teni değmemiş bakir denizlerin
Bakir sularında boğulmak belki...
Belki de
Kanadı girdaba takılmış
Şimdi ben,
Senden geriye kalan bunca dağıklığı,
Nasıl toparlayacağım?
Hadi toparladım, diyelim
Peki ya, onca senli hayaller
Gecesi, gözyaşıyla dolu beklemeler
Raflarda toz tutmuş
Yazarı sürgün kitap gibiyim
Satır aralarımda
Terkedilmiş
Yorgun kuşlar uyuyor
Beni içinden oku!
Anımsamak mı dedin
Anımsamak öyle ya!
Gün gelir anımsarız bizli günleri
Yokluğumuzun sessizliği
Ateş gibi düşünce gözlerimize...
Sanki ilk defa tanışıyormuşuz gibi,
Yüzüme bakıp gülümsedi.
Ellerini uzattı.
Ellerini tuttum.
Ellerini,
Bir annenin çocuğunu okşarcasına,
Bir morgun soğukluğunda çıplak
Kanat çırpamaz ki kuşlar
Çocukları da ölür baharın
Kalbim üşüyor.
İnsanın kendinde kaybolması
Sonsuz bir boşluk duygusu
Ölmek gibi bir şey!
Sanki göğüs kafesimin içinde
Kalp,değil de bir mezarlık var
İçimde,
Sahi, nasılım bu aralar
Neler yapıyorum bensiz
Kimleyim neredeyim
Özlüyor muyum arada bir kendimi
Uzun zamandır
Hiç haberim yok kendimden
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!