Nûrla Gelen Ümmetin Efendisi

NÛRLA GELEN ÜMMETİN EFENDİSİ.

NAAT-I ŞERİF

Bismillah diyerek başlar her nefes,
Sensiz yürek suskun, yollarda herkes

Ey Habîb-i Kibriyâ, nûr-u Hüdâ,
Uğruna canları kılarız fedâ

Mekke'de doğdu rahmetin güneşi,
Kâbe’ye yöneldi ümmetin neşesi.
Yetimdin, sabırla büyüttün ümidi,
Kalbinde taşıdın yetimlerin derdini.

Hira'da vahyin ilk sesi yankılandı,
“İkra” emriyle âlemler aydınlandı.
Geceyi secdeyle gündüze çeviren,
Sözünle kararan kalbi nûrla çeviren...

Medine gülü oldu hicretle ömrün,
Yesrib'den saadete döndü her yön.
Ensârla Muhâcir tek yürek oldu,
Adaletinle çölden cennet doğdu.

Uhud’da kan döküldü, ümmetin selâmeti için..
Acıyı gül ile sardın sessiz biçin.
Düşerken şehitler, gözyaşıydı can,
Bir tek “Ümmetim” dedin her daim her an!

Ebû Bekir sadâkatin zirvesi,
Mağarada yoldaş, dertte nefesi.
Sıddîk oluşunla geçtin sınavı,
İmanınla aydınlattın her daim Ümmeti.

Ömer adaletin en yüce nişanı,
Hak için kalkan, zulme yabancı.
Serin bir gölgeydi göçebe halka,
Hakkı tutup kaldıran, dimdik ayakta!

Osman haya denizinde bir inci,
Kur’an’ı yazdı gözyaşıyla bilinci.
Cömertliğiyle doyurdu ümmeti,
Şehid oldu rahmetle, aldı nusreti.

Ali – ilmin kapısı, Zülfikâr elinde,
Cesaretin sarsar kaleleri tek vuruşta.
Hilminle bastın nefsin üstüne,
Aşkınla açtın hakikat gönlüne.

Hamza – aslan yürekli, Uhud’un gülü,
Şehâdetinle çiçek açtı o kırık bülbül.
“Sayyidü’ş-şühedâ” dedik adına,
Ruhun dolandı göklerde her anla.

Bilâl-i Habeşî – ezanla dirilten,
“Ahad, Ahad” diyerek zulmü eritken.
Sevdan uğruna kızgın taşlara yattın,
Ama kalbinden tevhîdi hiç atmadın.

Nûh – sabırla yelken açtın tufana,
Her secdede çağırdın halkı Rahmân’a.
Yılmadın, bin yıl davet ettin aşkla,
Bir avuç imanlıya yettin Yaa Rasülallah.

İbrahim Halîlullah, yanan gül,
Ateş bile serin oldu seninle bülbül.
Putları kırarken korkmadın hiç sen,
Teslimiyetinle yazıldın göklere.

Şiir. Nûrferah Züleyha

Tarih: 27.06.2025