Nurettin Özdemir Şiirleri - Şair Nuretti ...

Vatan,
Antalya'da bir mavi su,
Posof'ta bir çorak tarla,
Gümüşhane'de bir yemyeşil bahçedir.

Vatan,

Vatan,
Isparta halısında bir gül
Ve Kütahya çinisinde
Ateşten bir laledir.

Vatan,

Önce sen hep o temiz yüzünle yanımdasın.
Otuz yılın bitmeyen çilesine dayanmış,
İçlerinde umut dolu çoban ateşleri yanmış,
Hüzünlü bakışlarınla aydınlık ufkumdasın.

Demek, yalnız seninle hayatın tadı varmış!

Aşk ile bağlandı gözüm; başka bir şey göremem.
Kalbim yollara düşmüş gidiyor, döndüremem.
Boşuna bu çırpınış, bu hüzün, bu gözyaşı...
Bir alev sardı beni, ne yapsam söndüremem.

Rüzgar dalları eğsin, sen eğilme sakın.
Hüzün nedir, ayrılık ne, sen bilme sakın.
Ey sevgili, bu gönül bahçelerinden
Kimler giderse gitsin, sen gitme sakın.

Bahçemdeki son gül, son şarkı, son ışık.
Sevginin ufuklarında kanat çırpan son duygu.
Son güzellik, sihirli davetlerle büyüyen son sarmaşık.
Ölümsüzlüğün aynasında parıldayan son tebessüm.
Son kahkaha, dağılan bir güneşin dayanılmaz aydınlığı.
Baharı saklayan göğüsler, bayıltan rayiha.

Demek, Karaköy Meydanı'nda taşın çıplaklığı ayıp.
Demek, yirminci asırda böyle emrediyor ahlak.
Çevir başını da seyret zavallı Anadolu'yu;
Bütün evlatları yarı aç, yarı çıplak!

Bir tılsımlı rûya içinde Boğaz,
Dalların ucuna birikmede haz

Mehtap dökülmeden sulara pul pul
Bir baştan bir başa cânım İstanbul

Bir şey eriyor içimde pul pul, pırıl pırıl...
Bir özlem büyüyor ellerimde.. Mutluluk gibi...
Dağlıp kayboluyor bakışlarımda bir hüzün,
Bir kuş gibi çırpınıyor, kalbim eteklerinde
Beklerken açılmasını bir seher vakti gülün.

Belki bir haz, bir çırpınış kalacaktır yarına,
Belki de çözülmeyecek ömrümüzün bilmecesi.
Saçların dağılırken böyle garip akşamlarıma,
Bürünür gözlerinin rengine aşkın gecesi.