Şimdinin gerçek olmaması kesinliğini taşıyan bilincin, döngüsel biçimde yok etmesi tüm güzel duyguları, bazen en ufak bir yaşam istemi bırakmıyordu içimde. Yaşanmış ve yok olmuş – bundan böyle ancak bilinç gücüyle var olabilecek olan- her ne varsa yeniden gün yüzüne çıkmakta son derece arzulu. Böylesine acı veren ve bir türlü varlığına alışamadığım bu algının yaratımından büyük ölçüde ben sorumluyum, kendimi bundan dolayı çok suçladığım olmuştur. Bu tekrarlanan döngünün bir başkası aracılığıyla da sürdürülmesi olağan ve istemim dışında. Döngüyü sürdüren bir başkasının benden daha zayıf olması fakat bu algı karşısında sahip olduğum her şey elimden kayıp gidiyormuşçasına acı bir yanılgıya düşmem, suçlu hissetmemdeki en büyük etken. Tüm bu iyi ya da kötü seçilmeksizin önüme sunulan devinimin ara renklerini yakalamak için çabalamaktan ve bunu, döngünün yıkıcılığına karşı bir kalkan olarak kullanmaktan başka çarem yok. Belki de böylece yaşam tehdidi olarak kabul ettiğim bütün güçsüzlüklerimden bağımsızlaşırım ve bundan böyle gelecekteki hiç bir olguyu içselleştirmem. Bir umut...
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta