Nişan Tahtası Şiiri - Elazığlı Mustafa Kaya

ruhumda
geçmeyen izlere rastladım
yokluğa ve acılara
Çocukluktan gençlik yıllarına
hepsi güzel miydi !
bugünlere taşıdı beni
1954 kasım ayında doğmuşum
güz yıldızlarını saya saya
emmemişim annemi
öldü ölecek denilmişim
tutunmuşum hayata
sevgiyle büyütülmüşüm
çocuk günlerim sancılı
sarılmayan,kanayan dizlerim vardı
oyunlarda oyuncaksızdım
yamalı pantolonlardı
çocukluğum
doymadan doydum
sokaklarda oynuyordum
bilmediğim bir ağacın tepesiydi
fakirlik
ilk korkum
sapan taşı ile vurduğum kuş
koynumda sakladım
suçlarımın korkusu büyüttü
hem
hayallerimi susuz bıraktım
hem kendimi
bu yüzden beni de
nişan tahtası yaptılar
şehirde
kapanmadı ruhumda
olmaması gereken yaralar
bu yüzden
geçmişime doğru akan
bir nehirde
yıkandıkça çoğaldılar...

2020 / istanbul
Mustafa kaya