Nihayete Varınca Şiiri - Altan İlhan Arslan

Saymadan ne bir gün, ne günler oldu, geçilmiş yavaş yavaş
Belki o gün ümitsiz bir yangın yeriydi, kalpte ince bir telaş.
Bir kara buluttu gözlerin, fırtına kopartıp düşen kirpiğinde
Asılmış her gün bitmiştir artık, mazidir ne beklersin geride.

Yerde bir yaprak, dallar göğe küsmüş, çınar gibi içi yaslı
Kaç perde kapanmış, geçilen dün, bugünden kalmış ayrı.
Feryat kapısındadır bütün melikler, ömrün nihayete varalı
Sonsuz değil bu yol; evliyada, enbiyada bu yoldan ayrılmış.