Ağlıyorum Anne Şiiri - Altan İlhan Arslan

Kokun sürer canıma bir telinden o saçının
Rüya gibi tutsaklığı mı vurup ta yüzüme.
Gel, götür beni bende kalmak istemiyorum
Akıl değil, gönül değil bu hiç tasavvur edemem.

Sığamıyorum artık bu lanet hayata
Daralıyor her gün yürüdüğüm sokaklar.
Usanç değil utancıma çok kızıyorum
Ne kadar küçülürse de bu dünya
İçine kendimi koyamıyorum.

Hadi yalan olsun sözlerin gururumu okşa
Dilinde var diyeyim, kalbin seviyor
Bende kendimi bu yalan ışığına pervane
Bir böcek gibi sana getireyim.

Ağlıyor anne, oğlun!
Gözyaşlarını kurutmuş kan ağlıyor.
Şimdi anlıyorum senin o güzel yüreğini
Yürekten bağlılığın ne çok acı verdiğini.
Kızdığın şeyleri hep yaptım anne
Mesela; sevme dedin! O seni üzer, dinlemedim.
Dertlere düşüp duman çektim içime.
Sıcak kucağın dururken sokaklarda
Bir berduş gibi ömrümü ektim.
Yanıyor anne! Gözlerim, bir damla suyu yok
Bir gölge gibi utanç içinde
Kaldığım günden beri.
Seviyorum anne, oğlun âşık.