Nihal Memil Şiirleri - Şair Nihal Memil

Sakın kendin sanma,saçımdaki akların nedenini
Sebebini kendin düşünme,beynimdeki şimşeklerin
Unutma sen değilsin,benim ilk sevdiğim
Sen değilsin,dalgadan aşınmış kaya gibi,aciz bedenimin nedeni.

Dedim ya,sen olamazsın hayatımın güvencesi.

Niye verdin beni anne?
İki tane burma bileziğe..
Bir de tepedeki değirmene..
Hani Hasangillerin Ayşe'siyle..
Bez bebekle oynadığımız yere..

Öyle bir yer var mı?
Hani hep sorarız ya!
Benim gibi benliğini yitirmişlerin...
Bir umut denizi var ya!
Hani birçoğunun içinde yüzüp,yıkandığı
Bana hiç damlası vurmayan.

Soğuk bir akşamdı.
Işıkların olmadığı,kapıların çarptığı akşam.
Ufak ufak ayak sesleri.
Fırtına,kuru ayaz ve gökgürültüsü,
Etrafı ölülerle sarılıydı sanki!
Adım başı korku,adım başı ürperti.

Benim bahtım kara,gönlüm açıksa,
Benim yüzüm kara,alnım açıksa..
Benim tuttuklarım altın değil,taş olsa da..
Ben mi utanayım,cihan utansın.

Benim cebim delik,elim boş olsa da.