Nihal Memil Şiirleri - Şair Nihal Memil

Geldin mi?
Koca hiçim....
Hiç açma o valizi..
Saat gecenin 2 si...
Beni unutuşunun 24. senesi...

Baba ben büyüdüm!
Minik ellerim,yumuk gözlerim,parmaklıklı karyolam,
Yarım yamalak konuşmam,
Ve o kel kafam...
Çok değiştim..

Ayların bitmeyen bu boşluğunda,
Elleri cebinde,hali perişan
Feleğe kahretmiş,talihsiz insan
Birini görürsen,beni hatırla.

Acıların üstüne acılar katan,

Dur gayrı gözyaşlarım!
Kurumadı mı pınarların?
Şelale misin?
Coşar,çağlarsın.
Beni benden alıp,savurur atarsın.

Ey engin deniz söyle!
Kasırga çocuğun nerede?
Nasır tutmuş elleriyle,
Mavi gözlü denizci nerede?

Soğuğuna yandığım şelale!

Günahsız yıllarım boşlukta kayboldu...
Bebeğim,beşiğim,topum bir anda yok oldu..
Ne olur geleceğim,beni çocukluğumdan koparma.
Bu,elimde avucumda kalan tek hatıra..

Ben yaşadıkça bana teselli olsun.

İşte sen
Bunca boşa geçen sensiz ben…
Ya da bensiz sen.
Nasıl mahkum ettin,sensizliğe beni.
Nasıl yandı ciğerlerim,
Nefes almaya çalışırken.

Bir sıkılmışım ki sorma!
Bir gülüp,beş ağlıyorum.
Bir bakıp,beş görüyorum.
Kendi kendime konuşuyorum.
Çok zamandır niye varım bilmiyorum...

Oy gözlerine kurban olduğum...
Ne istersen içinde saklarsın..
Dipsiz karalığında kaybolursun..
Kirpikleri parmaklık misali.
Bir girdin mi bir daha çıkamazsın...

Sen sevdiğin için,
Yıllarca nefret ettiğim,
Taramaya üşendiğim,
Karışık saçlarımı,seviyorum.

Sen sevdiğin için,