Neyse Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Sen beni unutamazsın,
Zorlama kendini.
Bazen durakta bir kadın,
Bazen radyoda bir şarkı,
Bazen de bir şiir hatırlatır beni sana.

Dolar gözlerin,
Hıçkırıklara boğulur sesin.
Ne yapsan, sen beni unutamazsın.

Ama ben seni unuturum.
Bir büyük açarım, büyük büyük unuturum seni.
Uyuturum tüm “sen”lerimi,
Silip atarım yazdığın şiirleri.
İzmir’i ateşe verir, İstanbul’u kurşuna dizer, unuturum seni.

Yapamam mı sandın?
Gidemem mi sandın?
Şimdi mutlu musun,
Bana uzanıp dokunamamaktan?
Mutlu musun, her gece “ben” diye yastığına sarılmaktan?
Mutlu musun, bana yazdığın şiirleri bensiz dinlemekten?

Oysa her harfinde avuç içlerimin kokusu var,
Saç tellerim hâlâ parmaklarında.

“Bana gitmekle unutturamazsın.” demiştin.
“Ben senden kolay vazgeçmem.”
Şimdi ise sessiz, sakin, çıtırtısızca gidiyorsun.

Sahi, nasıl bir duygu uzaktan izlemek?
Dokunamamak?
Öpememek?
Sesimi duyamamak?
Nasıl bir duygu —
Nasıl bir cehennemde yanıyorsun, anlatsana.

Artık umurumda değilsin.
Bakmıyorum profiline,
Yazmıyorum seni şiirlere.

Bir kitapta okumuştum:

> “Beni sevmeyen birinin yüreğinde çoraplarımı bile bırakmam.”diyordu.
Çorapların kalmış yüreğimde,
Onları da çöpe attım.

Yani demem o ki sevgili,
Susamıştım aşka, sevgiye.
İhanetini yudumladım kana kana.

Şimdi her gece,
Bir kere tükürmeden resmine uyumuyorum.
Sen tükürüğüme bile değmezsin de —
Neyse...
12.10.2025 18:09