Ney im Şiiri - Yaren Atalar

Ey hayatımı altüst eden Yar…
Ben ki, aşkınla yandım…
Ben ki, sırla donandım…
Ben ki, susarak söyledim en derin sözlerimi…

Yüreğim —
Menzilini kaybetmiş bir kervan,
Pusulası kırılmış bir gönül
Dört duvar değil artık beni saran,
Dört sır, dört isim, dört elem…

Her yolum
Ali’nin sırrına çıkar,
Her adımım
Bir kör kuyuda yankılanır.

Karanlık…
Dipsiz…
Sessiz…
Ve içimde,
İçimde bir kör düğüm…
Ne çözüldü, ne çözülebilir.

“Neyin var?” derler…
Susarım.
Ama içim haykırır:
Ney’im ben?
Ney im Ney im
Ben neydeki feryad
Ben neydeki sır…
Neydeki dost
Neydeki Aşk
Neydeki ses

Ateşin dumanı,
Zehirin aşkı,
Sazda susan sesim ben.

Ey Yar…
Ben sende bir hiç isem
O hiçlikte saklıyım ben,
Zira bilirim:
Hiç olan,
Hak olanla doludur.

Ben Yusuf’um kuyuda,
Ama Züleyha değil aradığım,
Ben Sidre’nin ötesinde bir bakıştayım.
Göz değil artık görmemi sağlayan
Kalptir bakan,
Kalptir ağlayan…
Kalptir seni Yar eyleyen…

Ben Ney’im…
Ben Aşk’ım…
Ben Yokluk’ta
Var’ım…
Soylesene YÂR ben sende Ney im