Ben kendimleyim.
Kalabalık diyarların balkanlarında en çok.
Kimsesizliğine sığınan bir ev gibiyim.
Duvarlarında anıları yudumlayan.
Hep geçmiş zamanlıyım,
Di’li zaman.
Kalbim
Merdiven altı hayatları barındırmış
Düz yokuşlarda
Yuvarlanıyor keşkelerim
Olur olmaz zamanda
Kum taneleri dökülüyor
Aslında gündüz üzülemiyor pek insan
Geceleri ciğerini yakmak zaten doyumsuz
Lakin öyle bir vakit, fecir vakti
Uzuvlarını yitirirsin bi mana
Aklının köşesi, aşikar sığıntılar zindanı
Aklın,
Bir gece yarısı evsiz kaldım
Kimseye sığamadım
Yerleşemedim bir kalbe
Çatı olmadı kiremitler
Tuğlalar bina örmedi
Uzuvlarımın parçalanmış köşeleri
Günün en güzel saati
Günün en güzel mevsimi
Hatta
Günün en güzel yılı
Bazı günler koskoca yüreklere yaren
Hemde 24 saati
Aldandım
Saatleri durmuş bir zamanın
Kıssalarında sırılsıklam ıslandım
Kıyım kısık seslere kulak veriyor,
Çığlıklarına sağır kalbim, kasırgaların
Şimdi bütün gündüzler üstüme yağsa
Kırlangıçlar uçsa uzak diyarlara
Paslı bir akşamı düşlesem
Notaları çalınsa kulağıma sessizliğin
Yaprakların hışırtısı içime işlese
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!