Neriman Şiiri - Memik Kömekçi

Yol ver de gideyim bekletme beni.
Sevdamız nafile oldu Neriman.
Canımdan ileri sevmiştim seni.
Gönlüme ızdırap doldu Neriman.

Bilirdin bir zaman ergenlik çağım.
Mihman oldu bana çözüldü bağım.
Keşrobası yanı karadır dağım.
Garbî yeli esti soldu Neriman.

Severken kalbim senindir derdin.
Gül dalında goncam diye severdin.
Bal damlar ağzında neler söylerdin.
Dilini mi yuttun noldu Neriman.

Yüzünü görünce olmuştum deli.
Sakladım zülfünden dökülen teli.
Bağrıma estirdin bir sevda yeli.
El alem halime güldü Neriman.

İnandım sözüne o tatlı dile.
Bülbül cevreder mi dalında güle.
Zapt olmaz dudağın ağlarken bile.
Ağuları bana saldı Neriman.

Kıskanırdım seni dağın kurdundan.
İnsan yad olur mu kendi yurdundan.
Hızmanı okşardım hani burnundan.
Hevesim kursakta kaldı Neriman.

Köşkeroğlu senin sırrın bilinmez.
Sevmeyince gönül boşa gülünmez.
Söylemezse âşık soyu bulunmaz.
O yüce aşkımız öldü Neriman.
Memik Kömekçi
22.04.2021/Gaziantep

Nafile: Boşa giden, işe yaramayan.
Mihman: Konuk, misafir.
Garbî: Kuru rüzgar. dalları ve elleri keser kuruluğuyla.
Cevretmek: eziyet, zulmetmek.