Kırıktı belki kolum, kanadım,
Ama en çok kalbim…
Kimsesizliğe evim derdim;
Duvarı yoksunluktan, çatısı çaresizlikten.
Bir parkta bank benim yatağım,
Bir karton yorganımdı geceleri.
Yürürdüm;
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var