Nereye Şiiri - Mehmed Arif

kaçacak bir ferahlık yoktu hayatımızda,
bir nefeslikti heveslerimiz,
ne de olsa gençtik hepimiz,
amma ve lakin, yorgundu ideallerimiz,
gün olur bir uzlaşı buluruz diye,
yorulmuştu didişmekten antiteziyle,
bir yengi ya da yenilgi değildi, söz konusu olan,
neydi o zaman?
neydi, bizleri durulmaktan alıkoyan?
freni patlamış bu otobüste,
hangi virajda devrileceğini bilmeden,
düğün alayına gidenler gibi,
üstelik, güvenerek şöför mahalline,
onun kayıtsız ve şartsız hakimiyetine,
o verecekti elbet kararını;
hangi durakta durulacak,
hangi yol tercih edilecek,
VİP koltuklara kimler oturtulacak,
kimler ayakta seyahat edecek,
kimler otobüsten atılacak, sebepli sebepsiz,
kimlere tahsis edilecek, boş kalan koltuklar,
hangi istasyondan mazot alınacak, borcuna,
ve nasıl pay edilecek kumanyalar?
herkese kafi olsa da kumanyamız,
aç kalmaktaydı çoğunluk yolcularımız,
minority mutlu, majority saldırgan,
otobüs yolda kalsa, kim bize olur derman,
yorulmuştu yolcular bu tuhaf yolculuktan,
kimbilir, kaçıncı şöföre emanet edilmişti bu can,
neden sonra bir zaman,
görünce gıcır gıcır komşu otobüsleri,
ve bu otobüslerin mutmain yolcularını,
inip otobüs değiştirmek istedi bazıları,
ancak, kimse farkında değildi,
çok önceden ayrıltılmıştı o yolcuların yerleri,
bizim yolculara bir nasihat gerektir,
merkep nalbant değiştirmekle kurtulmaz merkeplikten,
dert kapıya gelmeden dertlenmek gerek içten,
şöförü uyarmak gerekmiş işler sarpa sarmadan,
muavin hırpalanmalıymış kumanyasız kalmadan,
üstelik inemiyordu kimse bu tuhaf yaratıktan,
binmiştik alamete, gidiyorduk kıyamete,
yolcular huzursuz, yorgun ve aç,
otobüs seferde, uçurum bir kaç kulaç…