Nerede Bu Mutlu İnsanlar Şiiri - Murat A ...

Herkes oturmuş...
Yalmızlığına...
Dünyayı seyrederken;
Yalnızlığını resmetmekte...
Akıp giden zaman...
Sanki bir kalem gibi...
Yazmakta...
Yaşanan hayat yalnızlığını...
Bir resim, bir tablo...
Çiziyor...

Gözller...
Ayna sanki...
Yalnızlığını...
Kayda alıyor...
Herşey akıp giderken;
Sen yalnızlığınla başbaşa...
Hiç sıkılmadın mı?

Düşünmek...
Ya da çözmek...
Ya da hiçbiri...
Beklemek...
Sessiz ve derinden...
Gönlüne akan yaşları...
Kimse görmüyor...
sen, kendine...
Bile itiraf edemiyorsun...
Nerede yanlış yaptık.?
İnsanlığımızı unuttuk...
Şimdi nasıl insan olunur?
Bunu öğrenmek için bile...
Bir adım atamıyoruz...

Yalnızlığımıza...
Yeni yalnızlıklar ekliyoruz...
Bir tespih tanesine...
Bir tane daha yalnızlık...
Çoğalmakta...

İnsanımsı olmak...
Seni kurtarmaz...
Kurtaramaz...
Bir yerden başlamak gerek...
Belki ufak bir merhaba...
Belki ufak bir adım...
Ya da baş kaldırış...
Bir farkındalık...
Yaşadığımızın farkında mıyız?
Bir merhaba diye bilseydik...
Yırtap atacaktık yalnızlığı...
Ya da bir tebessümdü...
Kim bilir?

Bu kadar yalnızlıklar varsa;
Nerede bu mutlu insanlar?
Bu kadar yalnızlıklar varsa;
Nerede bu mutlu insanlar?