Nemrut’un Taş Hafızası Şiiri - Mesut Yüksel

Ey Commagene Kralı Antiokhos!
Güneşin ilk ateşiyle uyanan zirvede
adın, taşın nabzına mühürlenmiştir.

Nemrut’un alnında duran tanrı başları,
kopmuş birer kader gibi susar;
aslan ve kartal, çağların eşiğinde
ölümsüz bir yazgıyı nöbetle taşır.

Burada bir uygarlık,
bedenini toprağa, ruhunu taşa emanet etmiştir.
Gün doğumunda altınlaşan gölgeler,
gün batımında kana keser tanrıları.

Her çatlak bir dua,
her yarık zamanın açtığı bir yaradır;
taş, yüzyılların yükünü
sabırla omuzlamış kadim bir bilge gibidir.

Dağlar eğilir bu kutsal suskunluğa,
sesleri yankı olup iner Adıyaman’a;
rüzgâr bile efsane fısıldar burada.

Ölümsüzlük tam bu noktada başlar:
beden çözülür, ad göğe yükselir;
insan taşa kazındığında
ölüm diz çöker, zaman yenilir
ve zirveden bir kral–tanrı doğar,
ebedi nöbet, sonsuz zaferle taçlanır.