Nejat Altıok Şiirleri - Şair Nejat Altıok

kuşlar çizgi çizerdi alaca karanlığa
ölüm gibiydi gitmelerin
yaşıyorsam o an bil ki yanımdaydın
ha bir gün ölecektim
ha bir gün gidecektin
gittiğin gündü ölüm

düşünce sırtından yere
anladım düş olduğunu
bindiğim küheylanın
acıyla uyandım
her yanım yara bere

pişmanlık vesikası mı bu
yoksa ölüyor muyuz
son kez soruyorum
gidiyorum geliyor musun...

sakladığım sırf sensin
ama yokluğum
kabusun biliyorum
gitsem
dayanabilir misin
sevdasızlığıma...

biliyorum
şimdi uzaklardasın
hissediyorum üşüyorsun
çıplaksın
beni düşün tut ellerimi
ellerimin içi senin

neydi adın
kelebekliydi harfleri
uçuşurdu dilimde
yüreğimle tuttuğum
bir zamanlar en güzel günlerimdin sen
adını şimdi unuttuğum

her ayak sesi
bir öfke
her tetik düşmesi
bir çığlık
her nefes
bir tedirginlik tezğahı

Yakın Uzak Kalır Bazen

anlaşılma kaygısı başlattı
ışığın soluksuz yolculuğunu
her yanı dolanıp
mümkün müydü uyandırmamak aldırmazlığı

hava sıcak
güneş tepede
ben sokaktayım
güneş susatıyor
güneş susattıkça
ben su satıyorum

OKTAY AKBAL'a


bozulmasaydı
ilk önce yürekler
bozulur muydu hiç