Nefes Al(a)mıyorum

NEFES AL(A)MIYORUM

hastalığım her zamankinden daha da ilerlemişti bir yangın yeriydim kimi zaman
kuzey kutupuydum adeta kimi zaman
etlerimin kemiklerimden ayrıldığını
yüzlerce yaşadım bir kasabın elinde adeta gözlerimin kan gölünü
kanemiciler görmedi
kıskançlıklarından çatmışlardı şimdiye
değil iki şeker atmak çayıma
artık şekersizdim
zaten bir kaç gündür
hiç bir şeyin tadını tuzunu da bilmezdim
az biraz düzeldi diye sevindiğim uykularım
en sevdiklerimi kabuslarım da öldürür oldum
bunca yalanına kızgın mıyım, öfkeli miyim asla nefretim var mı asla
bilirsin felsefem de yer yok bu duygulara
bir tek sömürgecilere kalsın diye
küs müyüm, dargın mıyım asla
bilirsin kültürüm de yer yok bu duygulara
artık açmıyorum pencereyi
oldum olası zil çalsa da bakmazdım kapıya kalemlerin mi... tek bir resme dokunmadan bittiler mantar almışsın
afiyeti oldum olası sevmezdim
olmadı anlayacağın biriktirdiğim
çikolata kağıtları da öylece duruyor resimsiz şiirse kan alıyor, inim inim inliyor daha fazla
hızla bitiş çizgisine yaklaşırken
küfre dönüşmeden
bitirdim son mektubumu...
başımı, gelişme bölümü mü
onu sorduğunuz bir an
hiç olmamış ki ne yazayım
gelirken cebinde sadece bitişi getirmiş
anladım onu da nefessiz kalınca...

HASAN HÜSEYİN BEYDİL
06.06.2020