Nedim Nihal Şiirleri - Şair Nedim Nihal

Ben gamlı hazan, sense bahar,
Benim saçlarımda aklar var,
Böyle birliktelik yok ama,
İki hece adı unutma!

Evin sisli penceresinden,

Akşam heveslerinin verdiği esriklik
Uzaklarda yaşanmamış hatıraların
Bana güzel türkülerini okuyor şimdi
Ve böyle saatlerde böyle duyguların
Hiç gelmemesi gerekiyordu aslında

Bir zamanlar karargâhım idi,

Bedevîler gibi beyâbanlar;
Şimdi artık kırılmış prangalar…
Yâr mirâçla açılmış vahalar!

Fem dudakları yaktı anda çok!

Bu dünyada mihr-i vefa çoktan batmış
Belki de öncedendir hiç doğmamış
Bazısı var ezelden beri hayırsızmış
Çoğu var bir nebze insanlık almamış

Bu dünyada ebede kadar vefa yok

Ay gök ve yıldızlar ne kadar da şensiniz
Size yalnız diyenler beni görmemiş belli
Şu ürkek bedenimi saran korku siz misiniz
Benden daha dertli değilsiniz ki

Var mı dünyada ben gibi yalnız ben gibi

Fırtınalı bir akşamın gecesinde,
Bostanlar ağlarken, gök inlercesine
Yağmur yağarken, bir evin bahçesinde
Aynalar seni gösteriyor, aynalar...

Saat kaç bilmiyorum, itler havlıyor

Bak şu dünyanın haline!
Bir derman yok mu derdime?
Yok mu söyle acep tesellim?
Elindedir benim tecellim!

Bu dert beni öldürecek,

Bu akşam arıyor gönlüm yine bir emeli
Bu dipsiz melâli hangi ummana dökmeli
Bu akşam arıyor gönlüm eski hislerimi
Gururla yaşadığım renkli sevinçlerimi

Hangi çöl kabul edecektir benim kalbimi

Bahçelerde bir dal gibi insan
Normalleştirmeli ağlamayı
Yoksa nasıl görür bir an
Bile olsa şenliği, rahatlığı

Kara lekeler süpürür bizi

Bir bahar akşamı rastladım sana, sevinç doluydun nasıl?
Bilmiyordun beni, ayların işi... -Akıl ya, ermez akıl...-
Söyle, artık iki cümle et... o bakışın... ne olmuş? Hadi!
-Geçti aylar-, kalırım garip başıma, şimdi geldin ha sen...

Ben, unutmak hedefiyle, sevgiye sitemle, aylarca ben,