Ne Sen Güldün Ne Ben Öldüm Sevgilim.

Söz vermiştik,
Ta ilk günden beri,
Ölünceye kadar,
Aynı yastığa baş koyacaktık geceleri,
Rüyalarımızda dahi,
Birbirimizi görecek,
Bırakmayacaktık ellerimizi.

Ellerimizi açıp göge,
Yemin etmiştik ilk gece,
Beraber gülüp beraber ölelim diye,
Ne sen güldün ne ben öldüm sevğilim.
Ne seni güldürebildim ne kendimi öldüre..

İlk yıllar güzeldi,geçiverdi,
Birden,güneşin rengi soluverdi
Yıldızlar geceleri sönüverdi,
Aşk perileri gelmez oldu rüyalarımıza,
Senin gözlerin bakar oldu uzak yollara,
Benimse ellerim boş kaldı sabahlara.
Sen uyurken ben dua ederim tanrıya,
"Bir gülüş versin dudağına,
İnan yaşamak için yeter bana."

Ama olmadı,
Ne sen güldün ne ben öldüm sevğilim.
Ne seni güldürebildim ne kendimi öldüre..

Aynı yastığa baş koyduk yıllarca,
Ekmeği paylaştık, tuz ektik yaralara,
Çiçekler açtırdım bahçemde,
Kışın ortasında baharlara,
Yine de dudağın geriye,
Kıvrılmadı bir kere.
Ne sen güldün ne ben öldüm sevğilim.
Ne seni güldürebildim ne kendimi öldüre..

Ölmek itiyorum hergün,
Bitsin diye bu sessiz çilem,
Yüreğimde fırtına,beynimde deprem,
Sen gülmeyince ben de soluyorum içten,
Ne seni güldürdüm sevgilim,
Ne kendimi öldürdüm.

Ey benim anlıma yazılmış çile,
Sen gülmeyince ben ölmem,
Yaşarım acı ile.
Hâlâ aynı evdeyiz, aynı gölgede,
Belki bir gün doğar,güneş vurur yüzüne,
O vakit sözümü tutarım,
Gülüşünle birlikte,
Giderim ölüme...