Ne Eylülmüşsün! Şiiri - Seyrani Göl

Sen dillere destan ne eylülmüşsün!
İki büklüm oluşuma mı yanayım?
Döktüğün hazanıma mı?
Düşüyor can parelerim bir bir.

Yapraklar savrulur, döner rüzgâr,
Sessizliğimde kaybolur zaman.
Bir hüzün çöker derinlere,
Gönlümde saklı binlerce yar.

Geceler uzar, yıldızlar ağlar,
Hasretle yanar her bir nefesim.
Eylül’ün rüzgârı soğutur beni,
Ama umut hep saklı içimde.

Her sonbahar biraz daha kırar,
Biraz daha yorar, biraz daha alır.
Ama yine de sevgiyle bakarım,
Seninle dolar her an, her yanım.

Karanlık çöker, geceye sarılır,
Düşlerim kırılır, sessiz kalır.
Yalnızlıkla konuşurum bazen,
Hasretimle yanar kalbim her an.

Gözlerimde saklı eski düşler,
Bir mevsim gibi geçip giderler.
Eylül’ün hüzünlü rüzgârında,
Bir şiir gibi savrulurlar.

Yağmurun sesiyle yıkanır sokak,
Kirpiklerimde ıslak bir umut.
Her damla düşerken toprağa,
Kırık kalbime şifa olur umut.

Sen dillere destan, ne eylülmüşsün,
Beni benden alan, içimi yakan.
Kaderimde yazılı bir mevsimsin,
Solan yapraklar içinde saklanan.

Sonbahar sarar her köşemi,
Renkler solsa da umudum var.
Küllerimden doğar yeniden ben,
Yeniden çiçek açar baharım.

Kırgınlıklar ağır yük olursa,
Gökyüzüne kaldırır ellerim.
Eylül’e inat, yeni bir düşle,
Yaşarım ben, sevgiyle, sevinçle.

Yollar uzun, adımlar yorgun,
Ama kalbim hâlâ atıyor.
Bir düş misali, umut taşıyor,
Geceyi deler sabahın ışığı.
S.GÖL