Ne Bileyim Şiiri - Huban Asena Özkan

Ne bileyim… Bir kum saatiyim,
İçimde akan her tanecik, yarım kalmış bir cümle.
"Belki"yle başlayıp "keşke"yle bitiyor
Zaman, avuçlarımda eriyen bir dondurma…
Tadı ne tatlı ne acı,
Sadece "ne bileyim".
Güneş batarken kumların rengini soranlara,
Susuyorum çünkü kum da bilmiyor!

Ne bileyim… Rüzgârın dilini bilmeyen bir yaprak,
Savrulurken soruyor: "Nereye?"
Bulutlar "bilmiyorum" diye ağlıyor göğe,
Ben, haritasız bir nehir
Ya kayalıkları yarıp geçiyorum,
Ya kuruyorum sessizce.
Deniz, "Neden dönmüyorsun?" diye sorduğunda,
"Ne bileyim" diyorum…
Dalgalar, cevabımı kıyıya fırlatıyor.

Ne bileyim… Bir kedinin gözbebeği gibiyim,
Işıkta küçülüp karanlıkta büyüyen.
Gecenin içinde kaybolmuş bir sokak lambası,
"Neden?" diye soranlara
"Son kıvılcımımla da geceye eşlik ederim" diyorum,
Başka cevabım yok.
Sabah beni ararken gözleri kamaşan güneşe,
“Ben gecede kaldım” diyorum.

Ne bileyim… Bir çocuğun bitmemiş bulmacası,
Eksik parçası denize düşmüş.
Dalgalar "Bul artık!" diye hırçın,
Ben, kumda izini kaybeden
Ayak izlerimle yazıyorum soruyu,
Cevabı rüzgâr alıp götürüyor.
Bulmaca şöyle diyor: "Hayatın anlamı nedir?"
"Ne bileyim" diyorum,
Deniz, parçamı yutarken gülümsüyor.

Belki de "ne bileyim" demek,
Kendine itirafın ta kendisi
Bilmek istemeyen bir yürek,
Öğrenmekten korkan bir zihin…
Bırak, bilmeyişim çiçek açsın
Kökleri "neden"lerin derininde,
Yaprakları "ne bileyim"
Ve meyvesi…
"Ne bileyim…
''Ne bileyim…"