Ne Bakıyor Bu Kaldırımlar

Bu sokak hiç mi kederli insan ağırlamadı?
Sanki daha önce hiç ağlayan,
Ağlamaktan gözleri kan çanağına dönmüş,
Hıçkırıklara boğulan insan görmemiş gibi bakıyor kaldırımlar.
Parkeler aralardan gözlerini kısmış,
Beni süzüyor gibiler.
Şu üstü başı yırtık dilenci
Bana mı gülüyor?
Gülünecek halde miyim ki acaba?
Gülünecek halim bile yok aslında,
Serhoşum acıdan bildiğin,
Zil zurna,
İçim çalgı çengi acıdan,davul çalıyor gibiyim beynimde,
Bir de zılgıtını çekmişim ki sorma,
Şimdi sorsam dilenciye neden gülüyorsun diye,
Bu defa kahkahayı basacak sanki.
Ne yapsam boş biliyorum,
Ama bazen ağlamaktan başka birşey gelmiyor insanın elinden gülüm.
Sessiz sessiz dökülüveriyor gözyaşlarım avuçlarıma,
Bakma içimdeki curcunaya acıya terfi edince bütün davullarımın,
Çalgı çengimin kesiliyor sesi.
Geliyor damlalar arka arkaya,
Doluyor avuçlarım gözyaşlarımla.
İçimse koca bir derya,
Bu gözlerimden akan gözyaşları,
Deryada birkaç damladan ibaret sadece.
Bir sokak kedisi kadar yalnızım bazen,
Kendime ağlıyorum içli içli.
Soğuk insanların soğuk şehirlerinin soğuk kaldırımlarından başka gidecek yeri olmayan,
Sıcak ülkelere hasret,
Göçmen kuşta değilim ki,
Sıcak ülkelere göçeyim.
Evet kuş olmalıydım belkide,
Uçsam kanatlanıp,
Bulurdum bir sıcak yürek,
Bir sıcacık buğulu ekmekte buluşacak nefes.
Sevgi ağırlığınca yürek ister,
Yürek ağırlığınca kaçmak.
Oysa ne kendinden kaçabilir ne de kaderinden.
Kanatlanmışsa kelebek, çıkmışsa kozadan tırtıl,
Yaşa gitsin
Rengarenk.
Silmeliyim gözyaşlarımı,
Unutmalıyım elemi,kederi,
Boşvermişlikler sarmalı dilimi bir süre
belki de.
Tamamen boşvermeliyim içim mutluluk dolana kadar,
Küçük sevinçler biriktirmeliyim
gönlümde sıcacık,
Küçük ama kocaman gülümseten sevinçler.

Mine Yılmaz Sevinç
20.Kasım.2022
11:30