Nazmi Öner Şiirleri - Şair Nazmi Öner

lV

Soru ve hesap
Ortada kalsa da
Şimdi ben, on yıl sonra
Doğacak bir çocuğum.

YALNIZLIĞI DEFETSEK

Şuradan bir adam geçse
Bir kadın, bir turist ya da
“Yanartaş nerede“ dese?

Yokluğunun kıyısında oturup bir deli gibi
Gözlerini içtiğim şu son kadehte
Şarabın tadı gözlerine özlemdi
Gözlerinin karanlığı sinmişti gözlerime
Gözlerin doruklarında ateşler yanan bir geceydi

DÜNYA YAŞANASI BİR YER DEĞİL

Bir kurumun arşivinde dün, bir resim gördüm
Badanası dökük, nemli bir duvara, ibret için asılmış
Aç, iskelete dönmüş, emekleyen bir çocuk gördüğüm
Çöpten bacakları, çırpı kolları var, başı yere eğilmiş

MEZOLİTİK KADIN

Ben mezolitik bir kadınım
Kırlarda, vadilerde, su kenarlarında
Bitki tohumu toplarım.
Dolmayı bekler başucumda

Dışarda yağmur şakıır şakır
Adlarımız ağzında bir mübaşir
Avazının çıktığı kadar bağırır
Daktiloda sekreter takıır takır
Duruşma çoktaan başlamıştır.

Yeşili ilk kez çalılarda makilerde görmüştüm
O zamanlar çok küçüktüm
Yeşili büyük ağaçlarda düşündüm.

Daha seviçleri küçük, daha bir çocuktum
Ve ilk yaprak dökümüne çok üzüldüm

Seviyorum diye diye
Gelip gelip durma üstüme
Nankördür sevgi
Ve dönüktür yönü
Sevenden çok sevilene
Çünkü neylersin ki

Yalan söyleyeceğime
Yemin ederim dercesine
İki yalancı şahit
Gevelemekteler şiddetli geçimsizlik.

Sonra, dünyaya dargın bir yargıç

Birlikteliğimizin daha en başına, bir mahkeme kuruldu
Adımız, soyadımız, ana adımız, baba adımız soruldu
Ve yargıç hiç tanımadığım tanıklara, sorular yöneltiyordu
Zaten tanıklar, ezberledikleri ifadeyi unutmadan
Kendilerine yöneltilecek soruyu bekliyordu.
Tanıklar şiddetli geçimsizlikten bahsediyor