Nazlıhan Hasköylü Şiirleri - Şair Nazlıh ...

Seni unutacağım,
kimdin adın neydi
gülüşün mü gözlerin mi
yoksa ellerin miydi
en çok sevdiğim
sen beni sevmiş miydin

Dün Gibi

bir eylül sabahıydı yolumuza düşmüştü asker postalı
suskun balkonlarda görünmeyenlerin kaygısı
sokak lambalarında gecenin karanlığı asılı kalmıştı

Sevgili;
sen gidince azaldı
bu şehrin payına düşen
kelime sayısı
soluksuz kaldı bacalar
kırıldı sokak lambaları

bir zamanlar
benim de vardı
saçlarımı okşayanım
rüzgara saklatıp ellerini
benim de vardı
karışıp gecenin rengine

gittin,
hüzün kapladı içimi.

daha birkaç saat önce
kapımı küstüren ayak seslerin
neşeyle dolanmaktadır belki de

bizim oralarda, Mezopotamya’da
otuz üç harfle büyütür analar çocuklarını
sevenler sevdiğini otuz üç harfle sever
umut otuz üç harfli türkülerle ekilir toprağa

anlayana şeker şerbet otuz üç harftir bu

benim yorgun yüreğim
dağlara salkım saçak inen
günbatımı yüreğim;
kara gölgeler varken etrafında
gücün yeter mi sanıyordun
yeniden doğmaya

o gelince
umudum sürgün vermişti
hilesiz sevmelere
tutarak soluğumu
bir çırpıda indirmiştim yorgunluğumu
sırtını verdiği duvar diplerine

Gel gönlümün can eşi gel
Ellerinde gündoğumu
Dilinde vuslatın türküsüyle gel
Gel ki
Öksüz sabahlara uyanmasın gözlerim
Çocuk gülüşlü sokakların

(aç parantez -


Ah be güzelim;
Kargacık burgacık dilinle
İlk merhaba dediğinde herkese