Nar _ I Canan... Şiiri - Döndü Dülger

Evvelâ insan mı küser hayata zannediyor sunuz?
Öncelikle gönül küser hayata.
Çekilir yavaş yavaş ıssızlığa.
Eskisi gibi hoyratça esmeyi unutur,
Gök yarılırcasına yağmur yağsa da,
Çölün ortasında yaşamayı göze alır,
Islanmaz bir damla suya muhtaç kalsa da.
Gönül küstüyse,
Kuru bir yaprak kadar cürmü var demeyin,
Fırtına karşısında taş kesilir kımıldamaz asla.
Kanı çekilir, sesi kısılır bir tutam kül olur,
Hissetmez, hissettirmez varlığını bir daha.
Vakit geçer insan küser barışır,
Yeri gelir sil baştan der yeniden hayatın içine karışır.
İnancını yitirmiş gönülse mesele,
Tuz basar yaralarına, taş bağlar bağrına,
Nameler dizsen, fermanlar çıkarsan da,
Kör olur gönül yandığı nar_ı Canana....
Döndü Dülger