Nana’ya Mektup

Ne oldu sana, Nana?
Nereden düştün böyle?
Oysa ben seni gözümden düşürürken
bu kadar kanamazdı dünya!

Bir yürek vardı sende —
şimdi taş mı bastın üstüne?
Bir gülüşün vardı hani,
benim sabrımı bile yeşerten,
ne oldu Nana, o gülüş nerede?

Bugün metrobüste seni gördüm,
dizlerimin dibine kadar indi kalbim.
Birinin telefonu çaldı,
ekranda bir isim: Nana.
Yanımdakiler Farsça konuşuyordu,
“Nasıl bir aşk yaşıyor?” diye sordular.
Ben sustum.
Çünkü aşkın tarifini
senin gözlerinde bırakmıştım,
ben ineli çok oldu o duraktan…

Nana,
ben seni severken terk ettim,
çünkü sevda bazen gitmekle büyür,
bazen susmakla.
Meğer aşk,
sen yokken bile
seninle konuşmakmış içimden,
senin adını sessizce yutmakmış.

Nana,
şimdi adını ansam
gök delinirmiş gibi olur,
gülüşün düşse yüzüme,
yerçekimi çöker üzerime…

Biliyor musun Nana,
ölüler ölür —
ama sen bende kalansın,
kan gibi, nefes gibi,
ölümsüz olansın.