Bir bahar günü, kararıyordu ışıklar
çelik namludan sızan barut, karışıyor iken kana
gökyüzü bir garip bakıyordu, daha hızlı dönüyordu dünya
ağrısı, sızısı ile düşüyor bir can daha toprağa!
Ne ilkti bu, ama olmalıydı son
bahar gününde düşmüştü yüreklere kor
yol kenarındaki
yağmur mazgallarını
kumbara sanıp
harçlığımı atardım
bu yüzden en çok
denizden alacaklıyım.
Devamını Oku
yağmur mazgallarını
kumbara sanıp
harçlığımı atardım
bu yüzden en çok
denizden alacaklıyım.



