' ' ' ' """ Mutsuzum Diyenlere """ ' ' ' ...

hüzünle okudum..güzel bir şiir, güzel bir anlatımdı

Başlığını okuyunca insan, sanıyor ki 'mutsuzluğu giderecek önermeler içeren bir yazı ile' karşılaşacak...
Ama açınca, 'bir kapıdan' girer gibi giriyorsunuz şiirin içine... Derya/deniz bir şiir hem de....
Şaire, 'bir taşla iki kuş vuruyor...'
Bir sokak çocuğunun kışta, kıyamette nelerle karşılaştığını, hangi halet-i ruhiye içinde olduğunu anlatıyor... 'Keyfi yerinde', tuzu kurulara herhalde..
Az daha aralıyorsunuz 'kapıyı...' Sitemle karışık hicveden bir dille karşılaşıyorsunuz...
Soba yanıyor... Kestaneler fırında... Sanki manzara tamam gibi... Ama sonrası geliyor...:
Duyulan 'derin yalnızlık...' Yutan, tüketen bir boşluk... 'KAPI' çalmaya alışmamış bir diklik... Ruh dünyasının olabildiğince 'akşamın karanlığına' isyanı...
Yaşadığımız günlerde en kalabalık sokaklar bile tenhalaşırken... Aynı apartmanlarda oturanlar birbirini tanımazken şaşmamak lazım bu hezeyana...

Şiiri okudum ve düşündüm.... Mutlu olmak için kala kala hayallerimiz mi kaldı acaba? Hani o eskiden 'çat kapı' girilen komşuluklar mı aranıyor şimdilerde? Kimse kimsenin yükünü, üzüntüsünü, yalnızlığını taşımak istemiyor mu?
İyicene 'BİREYSELLİŞTİK Mİ?'

Metanet Hanım, daha da yazarsam, temelli bedbinleşeceğim ben de.....
Şiiri ve duyarlı kaleminizi kutlarım..

Hiçbir acının yanından geçmeden,bizzat acının içinde yaşayarak ve hatta acının kendisi olarak var olmak ne demektir...Ve inadına yaşamak...diyerek sonsuz kutluyorum sayın şair.Yüreğinize selam olsun,saygılar size...

Herşeye rağmen 'yaşıyorum ve yarın güneş yine doğacak' diyebilmek, mutsuzluk buğusunu dağıtması gereken tek ilaç olmalı.
Kaleminize, şiir yüreğinize sağlık sayın Metanet Yazıcı.
Kutluyorum...