Mutluymuş Gibi Yapmak da Yoruyor

Her sabah aynı maskeyle başlıyorum güne; gülümsüyorum, konuşuyorum, kalabalıklara karışıyorum… Ama içimde kocaman bir sessizlik var. Mutluymuş gibi davranmak, acımı gizlemekten daha yorucu artık. Çünkü herkes yalnızca dışarıdan bakıyor, kimse içimde kopan fırtınaları görmek istemiyor. "İyiyim" demek öyle kolaylaştı ki, neredeyse kendim bile inanmaya başladım. Ama geceler çok dürüst… Kimse yokken suskunluğum yankılanıyor duvarlarda. Gözlerimi kapatınca yüzümdeki sahte tebessüm düşüyor, gerçek ben kalıyor geriye: Yorgun, kırık, sessiz. Belki de bu yüzden en çok kendime yabancılaştım. Çünkü ne hissettiğim gibi yaşayabildim, ne yaşadığım gibi hissedebildim. Şimdi yalnızca alışkanlıktan yaşıyor gibiyim… Ve inanın, mutluymuş gibi yapmak, mutsuz olmaktan daha fazla acıtıyor insanı.