Muteber Bir Cinayet Şiiri - Turgay Adlım

Perde I: Hâkim

Hükmüm kesindi; kalemim kılıç, dilim baltaydı.
Gönlüm taştan bir duvar... Bir yetim ahı arşa dayandı.
Sandım ki o kanlı defter dürüldü, dava kapandı,
Bilmezdim ki içimde en korkunç mahkeme kurulmaktaydı.

Kürsüm bir dağdı, vehmimden bir arş, kimse erişemezdi.
Çelik çekirdek harflerle konuşurdum, hükmümden kan sızardı.
Yasaların taş duvarlarına yaslardım heykelleşen gövdemi,
Şimdi o duvarlar bir tabut; ben kendi hükmümün zelil mahkûmu.

O yetimin gözleri... Baktıkça içime sızan iki damla kor, iki damla zift.
Binlerce cildin bilgisiyle övünen aklım,
Bir çocuğun kanıyla yazılmış o Fatiha’yı sökemedi.

Tokmağımın sesi... İktidarımın o kahrolası çatırtısı!
Şimdi beynimin etini döven bir cellat balyozu her yankısı.
Sırtımda cübbemden ağır bir zindan, şerefim lime lime paçavra,
Ne avutan bir kelâm var, ne aklıma bir kılıf, ne sığınacak bir yüz.

"Saygın adam!"... Bu sahte söz, yüzüme çarpılan bir küfür.
Anlamazlar içimde kopan mahşeri, bu kördüğüm cinneti.
Her övgü yeni bir çivi sanki, çakılan eski cürmüme.
"Katil!" diye uğulduyor odamdaki boşluk,
"Katil!" diye fısıldıyor yerdeki çamur.

Ey merhamet! Hangi ihanetten sonra uğrarsın bu viraneye?
Hangi yüzle çağrılırsın, sen, bu kokuşmuş, bu riyakâr harabeye?

Gündüzler sorgu odası; herkes müşteki, herkes davacı.
Aynadaki o yabancı... Sureti benden, cürmü benden!
O ne alçak ne yargılayıcı bir yüz!
Her lokma boğazımda bir ur, her yudum su ruhuma zehir.
Dışım yontulmuş bir anıt-mezar, içim lağım çukuru, köhnemiş bir şehir.

Elimdeki kalem mi? Kendi fermanımı yazdığım bir kemik parçası.
Okuduğum her kanun maddesi, o çocuğun alnında bir mezar taşı.

Ailemin neşesi, sağır duvarlarda çınlayan birer çığlık sanki.
Bu sahte huzur, bu kalabalık, bu en mutlak yalnızlık!
Her kapı gıcırtısı enseme dayanan soğuk bir namlu,
Her saatin tik-takı adımı heceleyen bir infaz mangası.

Ah, bilseydim! Hükümle vicdan denen iki cellat arasına gerilirmiş ruh!
Kırardım o kalemi, yakardım o cübbeyi,
Olmazdım bu cehennemde kendime hem gardiyan hem zebani!

Perde II: Katil

O balta… Avucumda hâlâ ağırlığı, fikrin ocağında dövülmüş çelik.
Bir bitin kanı için miydi bu evrensel keder, bu irinli bilgelik?
Fatih olacaktım, insan yığınında bir seçilmiş, bir tek,
Şimdi her kaldırım taşı, alnıma yapışmış kanlı bir leke.

Napolyon'dum ben, ahlâkın prangasını kırmış bir kumandan,
Sanmıştım ki yeni bir şafak söker irademle yoğrulan zamandan.
Oysa her gün batımı, o kadının kanı, silinmez bir imza gibi sızıyor tavanımdan,
Ve her gece aynı baltayla uyanıyorum kendi çığlığımdan.

Teorim fildişi bir kaleydi, sarsılmaz, görkemli;
Her burcu kibrimden, her taşı yalanlarımdan örülü.
Şimdi o kule bir mezar… Her taşı kendi yalanım, düşüyor üstüme zelzeleyle,
Fikrimin enkazı altında can çekişiyorum, nefessiz bir işkenceyle.

Odama sinmiş o boğucu, o ekşi ihtiyar kokusu gitmiyor,
Bir damla, bir nefes, bir tahta gıcırtısı beynimde mahkeme zili gibi ötüyor.
Duvar kâğıdının deseninde bile bir çift göz beni güdüyor,
Suç bir ur gibi büyürken içimde, ceza, soluduğum havanın ta kendisi oluyor.

Perde III: Hüküm

Biri cübbesini yırtar sokaklarda, gökyüzünden bir beraat arar,
Diğeri baltasının gölgesinde sayıklar, lanetlediği o kör sanata yanar.
Ne fark eder? Vicdan, o son tanık, soyar ikisini de lime lime,
Ne cübbe kalır koruyacak ne kibir ne de sahte bir kelime.

Ey insan! Hangi yasaya sığınır, hangi felsefeye güvenirsin?
Bu, müebbet bir hapistir: duvarları anılar, tavanı pişmanlık,
Demir parmaklığı ise kendi etin.
Burada tanık, unuttuğun bir bakış; savcı, bastırdığın bir an,
Ve cellat, her gece rüyanda o suçu yeniden tamamlayan.

Her nefes bir sorgu, her kalp atışı o mahkemenin tokmak sesi,
Hava, kendi soluğunun küfü; sessizlik, sağır eden bir çığlık gürültüsü.
Ne Sibirya bu kadar soğuktur ne en sefil çukur bu denli dipsiz,
Kaçamazsın, çünkü sığındığın her yer, bu zindanın ta kendisi.

Çünkü vicdan, kapısı sadece içeriden kilitli bir zindandır;
Ve anahtarını çoktan yutmuştur zaman