Bence hayır,
önce onur…
Gelecek bizim ellerimizde tuttuğumuz bir gerçek değildi sadece bir umut…
Sevgide mutlu kalmaktı,
gidişlerin kanat seslerini duymak, hiçbir zaman özentimiz değildi…
Giderken,
mor menekşe uzat bana,
üşümüş,
buruşmuş ellerinle,
bakışlarını gözlerime dik,
suskunlaştıkça suskunlaş...
Gidişinden önceki bir yıl...Belki de acılar zincirinin ilk halkası... Gitmeye karar verip de, iteleyerek götürdüğün zavallı aşkın son can çekişmeleri oynuyordu sanki, bir sinemada, film fragmanında... kesik, kesik geçişler, kararsız tavırlar görüntüsü, acemi bir şairin başı sonu olmayan şiirlerindeki, tasvirlerdi hareketlerin...
Zorlamasına yaratılan ve ayarlanan zaman dilimlerinde, aşk denilen yürek kıpırtılarının son çırpınışı gibiydi, son demleri beraberliğin... Sessiz, sesler gibiydi, usulcacık, titrek ve açık vermemek için dura, duraydı söylenen sesler... Boş bir sayfaya yazılmaya çalışılan, bir zaman dilimiydi, yaşanan son günler...
Hıçkırık seslerinden de, öte, can alıcı gibi, iniltilere benziyordu 'ben seni çok seviyorum' gibi aşkın tarifleri...
Dağ başında unutulmuş bir kış çiçeğinin, son yaşam savaşları gibiydi hayata tutunma arzusu aşkın... Bana göre sadece ben, sana göre de yalnız sen uğraşıyor gibiydi canlı tutmaya çalıştığımız, sevgi. Ki, buna, aşk diyorduk... Binlerce bahanelere sığınıyordu, suskun akşamlardaki sevgi itelemelerimiz.
Hep birilerinin birilerine adadığı hayatlardan bahsedilir, yazılır, konuşulur bir yerlerde. Bunlar, adanmış hayatların yaşanmışlığı da olsa, pişmanlıkların başladığı an, kurban edilme dönemime gider herhalde. Neden bir insan veya hangi sebepledir hayatını ortaya koyar da birine adar? Adamak, neyi nereye kadar ifade eder bu yaşam şartlarındaki insanda? …
Hangi dönemde ve hangi sevginin kaçıncı basamağında kişi inandığı sevginin yolunda hayatını adadığını hisseder?
Zaten zifir olmuş hayatımın içinde birkaç ışık da olmasa, bu ip nerede kopardı bilinmez. İnsanın en zor anının, kendi kendine konuştuğu zaman diliminin olduğunu eğer, çok geç fark etmemiş olsaydım, bu gün ne yazardım ve belki de hayatım değişirdi… işte onu bilmiyorum…
Yaşamımın belki de hiç hak etmediği aşk’ını yaşıyordum. Hem de kahredici kaybetme korkuları arasında…
Belki de çok geç kalmış sevme duygularının açığa çıktığı, bedenimi sarsan arayışlar içindeki bir zamanda karşıma çıkmış, hayalimdeki bir kadına tutsaklık duygularıma hâkim olamayacağım bir zaman dilimiydi karşılaşmamız…
Yorgun bir yaşam biçimimin başladığı, çoğu zaman kendimi boşlukta hissettiğim günlerde, arayış içindeki yüreğimin sesine uyup, sevme şelâlesine kapıldığım zaman… Pembe ile siyah ayrımında bile olmayan gözlerim, onun gözlerine kilitlendiği zaman, savrulmaya başladığım girdapta, sonunun ne olacağını bilmeyi düşünme yeteneğini kaybetmiş bir beynin, sonuçta doğacak acıların ihtimalini bile düşünmeden, ilk el sıkışmamızdı aşk’la…
Beraberliğimizin ilk anından son zamanlarına kadar yaşam biçimimi iki bölümde görüyordum. Benden önceki ve benimle olduğu kesitler, inanılmaz bir düşünce hatasının olduğu, hiçbir zaman düşünme kapsamımda olmadı…
“Bana masalını anlat dedi usulca kadın…
Bana masalımızı anlat, istersen, beni çok sevdiğini anlat, sinsi ve saklı gülüşlerini anlat…
Beni benden çok sevdiğin günleri anlat…
Unutulmaz aşk şarkılarının içindeki, sevdiğin kadını anlat… Mermerlere oyarak resmini yaptığın bir beni, bir kez daha anlat, beni, çok sevdiğin ve saydığın günlerdeki gülüşlerini, her şeyin içindeki biz varlıklarını, anlat…
Ettiğin yeminleri tekrar duymak için, bütün benliğimi gerilerde bırakan bir beni anlatman için, seni sevdiğimi tekrar haykırmak isteyen bir beni, her şeyi geçmişte bırakarak tekrar anlat demek istiyorum sana…
Bazen bir sese...
Bazen bir resme...
Bazen bir şarkıya...
Bazen de bir şarkıyla bağlarsın hayatını...
İşte bu şarkıdır ki yıllarımı ardından sürükledi...
Bazen acıya...
Bir kez ben gidiyorum dedin ve bedenimin yarısı kopuştu benden…
Dilim lâl,
düşlerim gölgeli,
düşüncelerim yokluk çıkmazlarında…
Umutlarım tükeniş noktasında,
sen bir kez gidiyorum dedin,
-
Gülşen Öncel Bostancı
-
Fikri Küçükukur
-
Mustafa Yılmaz
Tüm Yorumlarçok çok güzeldi yine...
Duygular içten ve samimi,duygular yüreğin derinliklerinden süzülüp gelmiş ve özenle serpiştirilmiş mısralara..Beğeniyle okudum,kaleminizi kutluyorum..
m