Ne umutlarındı sana ait olan, ne de düşlerin,
Ne hüzünlerindi senin olan, ne de gülüşlerin.
Senin değil ki sevmelerin, sevilmelerin bile.
Kaderin bile habersizce yazılmış ki,
Zorundasın sadece.
Elimize tutuşturulmuşcasına,
Ömrün yarısı olmuşken,
35 yıl çarpı 365 günden geriye kalan,
Elde avuçta son üç gün.
Sessiz sokağımda gizli bir yol varken artık,
Ne yalan,ne dolan,
Gurur da kalmasın geriye.
Neredesin? Diye sorma.
Gelmemem gereken bir yerdeyim.
Zor olacak belki sana,
Soğuk gelecek odamdaki karanlık,
Fakat mecburduk yanlış olsa da bu kararlılık.
Zaman geçmeyecek belki,
Farklı anlar, farklı olumlarda,
Siyahla is arasında bir sokak ortasında,
Umutsuz kalmak bir gün batışında,
Bir çıkar yol bulabilmeli insan.
Su dökmeli yaşamın köklerine, yeşertmeli yeniden.
Ansızın muhteviyatını çıkarsam yaşamın,
Bir çiçeğin özünde yakaladım sanarken hayatı,
Ya da bir kelebek kanadında,
Kısacık bir ömür durağında.
Sevinçlerin yerle bir olduğu ülkelerde,
Gözyaşından devşirilmiş kahkahalar ne kadar gerçekse,
İşte o kadar gerçekti her şey.
Güneşin doğduğu yerlerde,
Umut var her daim.
Saklansa da bulutların ardında,
Ortaya çıkmaya mahkum her zaman.
Bazen parıltılı, bazen karanlıkta,
Bazı bazı yağmur ardında,
Denize yazdım ömrümü,
Yosun misali bir gözde aradım.
Saklanamadım,
Yakamoz gibi belli, artık günlerim.
Bir garip ışıltı düştü besbelli,
Küreklere sarılmış da izlerim.
Şimdi bu zordan dönmem asla.
Ancak kalbim küsmez aşka.
Ne olurdu biraz da yüzsüz olsa.
Özlemek benim olsa da,
Sevmek artık kimselere,
Gitmek ise sana yakışır.
Nasılsın?
Dedikleri zaman;
İyiyim diyebilmek geliyor içimden.
Aynalara sorsam da kaderimi,
Çekinmeden,koşa koşa,
Yine bildiğim gibi yaşamak.
Kifayetsiz olmuş şimdi yaşananlar,
Sorgu, sual etmediler gönlümüze,
Olanlar mücbir sebepken de ömrümüze,
Yargıladılar manada, sanki mahkeme-i kübra.
Suçumuz köşe başlarında ağlayıp, bir de iyilik etmekmiş,
Hükümse.........
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!