Musa Yalçın Şiirleri - Şair Musa Yalçın

Vaveyla ! Artemisia

Yaprakların mavi kelebeklerin kanatlarının altında

Söyle tacında bir kuytu köşe yer var mı bana

Selanikli yetim Mustafa

Mavi değildi gözleri
Simsiyah ve kapkaraydı
Herkesten her şeyden kara
Dimdikti bedeni

Sen gel gül açsın gönül bahçem
Sen gel gül umut dosun hanem
Yeter ki sen gel bir tanem
Dinsin bu hasret bitsin bu sitem

Hana uğramaz kervan
Pusuya düşer bu yola kendini vuran
Efsunlu patika bu yol ne yaman
Yılanlar gibi kıvrılır mı insan

Mahzende yıllanmış şarap

Kim söndürdü ışıkları
Her yer her şey karanlık ...

Kim tüketti sözcükleri
Sağır dilsiz mi oldu herkes şimdi

Sessizliğimiz kadar suç ortağıyız işlenen her günaha
Görmezden geldiğimiz kadar da artar hissemiz bu borsada
Başımızın sustuğumuz kadar az ağrır sanırız
Sustuğumuz kadar kirlenir zihnimiz ve dünya

Ben susarım bir filiz susuz kalır

Yürürsün ayaklarına dikenler bata bata
Yürürsün bu bataklıkta bata çıka
Anlarsın dostu düşmanı; elini bırakanı
Görürsün gerçek sevgiyi düşe kalka

Geceni aydınlatırım karanlık düşlerinde

Sevmek mümkündür kış ayında
Beceremiyorsan mevsimlerde arama

Işık barındırır en koyu karanlık bile
Mümkündür tutku karanlıkta ümitle
Aşıkların vaktidir zaten gece

Yavaş yavaş kaybettik hepimiz
Ruhumuz cehennem kuyusunda
Dozajı azalta azalta alıştırıldık
Hepimiz zifiri karanlığa

Özümüzden ;Doğamızdan koparıldık

Şeytanın en güzel yemi
Sevgi oltasının ucuna takılıdır
Şeytanın insanla tanıştığı günden beri
Sevilme arzusu zaafı ile avlar avını