Ey! Vazifesi nur dağıtmak olan güneş,
bugün de sabahımı nur ile aydınlat
huzur ve barış müjdesi ver
rüzgarlar delilensin parlak yüzüme
bükük boynumu kaldırıp sana bakabileyim….
İlk insan geldi ümit vardı
Sonrakiler geldiler
Hala ümit vardı
Ümitlerini sonrakilere bıraktılar
Ümitlendiler…
Yaşadılar
Yaşım kırka erince
Düşününce derince
Hesaplarım ince ince
Hiçbir şey masum değil
Bir kadını sevmek kadar
Yağar kar toprak üstüne, günah üstüne
Koca adamlar çocuk olur sevinirler
Evsiz barksız insanlar üşür yine
Çocuklar büyükler gibi düşünürler
Meçhulsün dünden yarına hep bir sualsin
Görün bana artık bu sual tarihe karışsın
Nice beyinler patladı seni var etmek için
Sürgünlere mahkûm gönderdiğin elçin
Belki bir ayet, kitap, belki bir ışık
Kafam şimdi İbrahim’den daha karışık
İnsan sevinmesini bilmeli, acı çekmesini daha iyi bilmeli
Bu dünyada acı sevinçten daha çok, bunu bellemeli
Kah ağlar kah güler; böyle geçer hayat
Ölüm var bu diyarda, en çok buna sevinmeli
Öküzlük öküzde değil insanda
Nankörlük kedide değil insanda
Duyarsızlık maymunda değil insanda
Yalakalık köpekte değil insanda
Kurnazlık tilkide değil insanda
Cehalet eşekte değil insanda
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!