Müptela Prens Şiiri - Ufuk Güneş

Yaşamış bir prenses konu olmuş güzelliği nice şarkılara,
Ve de divane aşığıyla çok da uzak olmayan bir zamanda,
Bir prens yoksun çoğu şeyden ama ölümsüz sevgisi canana,
Her maruz kaldığında ayrı bir güzelliğine olmuş müptela.

Dalmış derin hülyalara her hissettiğinde kokusunu teninde,
Öyle bir hal sanki süzülürmüş pamuktan bulutların üstünde,
Sonra uyanmış aniden tüm vahmiyle çaresizliğin içinde,
Bir ayağı kırık sandalyeden sarhoş olup aşkla düşüverince.

Sakar olup çıkıvermiş zavallı onu düşünüp aklını yitirince,
Sayıklar olmuş adını girdiğinde soğuk eski yatağa her gece,
Noksan ateşinden kadifeden vücudunun yaktığı sevgisiyle,
Kafayı üşütmüş gülüşünden bağımlı olmuş ona yüreğinde,

Bir mektup çıkagelmiş bir gün sormuş usulca kimdendir,
Demişler hep bir ağızdan uzak diyarlardan malum kişidendir,
Bayılıvermiş oracıkta düşünmüş herkes aklını yitirevermiştir,
Anlatırlar bir hızla akıllara sığmayan anında uçuvermiştir,

Süt dökmüş gibi gerdanı ve nar gibi kızarmış pamuk yanakları,
Ok gibi fırlamış kaşlarından akar nuru gözlerine anımsatan ceylanları,
Bir perde örmüş ipekten kirpikleri kuşatır usulca kendine bakanı,
Süzülen saçakları saçının değersiz kılar en güzel kumaşları.

Ben bir oğlandım sevgi nedir bilmez görmemiş kimseden,
En karanlık yerden soğuk yalnız tahtım ve yoksun tepemde güneşten,
Seni buldum ey yâr gördüm o saf ışıltını ta gölgenden,
Yaktın kül ettin beni kurtardın kalbimin o pas tutmuş zincirlerinden.

Denir ki hala müptela prens ve aşkı yaşar uzaklardaki hisarda,
Bırakmıştır kendini şefkat dolu kollarına koymuştur kafasını koynuna,
Öyle bir huzur ve aşk sarmıştır ki etraflarını zaman akmaz yalnız onlara,
Tanıdık gelirmiş bu masal azına varanlara kadim aşkın farkına.