Müptela Şiiri - Ömer Yücekaya 2

olmuyor işte, oll muu yorr…
bir papaza giydirilen derviş hırkası gibi
yakışmıyor üstüme sensizlik

yokluğun
kırk yamalık gibi hep eğreti duruyor üstümde
hiçbir makyajla örtülmüyor
hiçbir peçeyle kapanıp
hiçbir maskeyle saklanmıyor

ne yapsam ne etsem
senin göğünde uçtuğu gibi başka bir gökte uçmuyor
içimin kuşları

kamikaze ateş böcekleri gibi
ateşe pike yapsam bile
sana yandığım gibi yaa naa mıı yoo rumm
bu yüzden
sevmiyorum ben sensizliği see vee mii yoo rumm

bazen, senin ışıltına benziyor diye
cam kırıklarına sarılıyorum
cam ve elmasın farkına varıyorum amma…
limanlarım yerle yeksan oluyor
umutlarım alabora…

senin renginden başka bir rengi kabul etmeyen
pejmürde bir tuvalim
her gelen bir fırça vurup
kendi rengine boyamak istese de
senin renginden başka her renk kirletiyor
senin elinden başka her el kanatıyor beni

sevmiyorum işte, sensizliği see vee mii yoo rumm

sensizliği her ne kadar sevmesem de
seninle geçen zamana
seninle yaşadığım o liseli heyecanına
hatta seninle yaşadığım her acıya bile
körü körüne tutkun
tepeden tırnağa müptelayım

belki de ben artık seni değil
seninle yalın yürek yaşadığım
o masum aşkı see vii yoo rumm

“see vee mezz sinn ” deme…

dikiş tutmaz yaralarımı bile seviyorum ben
sen açtın diye…