Münâcât Şiiri - Züleyha Aktaş

MÜNÂCÂT

Ey kalplerin sahibi, gökleri ve yeri yaratan!
Kudretinle var ettin, yokluk içinden hayatı çıkaran.
Sessiz gecelerde kulağımı sana verdim.
Gözyaşlarım secdeye düştü; içimi sana serdim.
Ne varsa fanidir; tükenir, un ufak olur.
Ama senin adın baki, ışığın hiç solmaz; kuluna yol olur.

Rüzgârın fısıltısında adını duyarım.
Denizlerin dalgasında kudretini ararım.
Kâinatın her zerresi “Allah” diye zikreder.
Güneş doğar, ay parlar; hepsi emrini bekler.
Bula düşen acizce el açmak, boyun eğmek.
Sana yönelip yalvarmak; senden medet dilemek.

Gecenin en koyu anında yıldızlara bakarım.
Onların suskunluğunda senin kudretini ararım.
Her şey fanidir; tükenir, yitip gider.
Sensin baki olan, sensin ebedî olan, sensin her şeyden haberdar olan.
Bana sabrı öğreten sensin, beni imtihan eden sensin.
Senden gelen her acıda gizli bir rahmet var; bilirim.

Secdede titreyen bir kalbim var;
İçinde binlerce feryat, binlerce yara.
Ama senin adını andığımda huzur iner üstüme.
Gönül kırıkları şifa bulur; ruhum yeniden doğar sanki.
Her nefeste sana koşarım, her duada sana sığınırım.
Ey merhametlilerin en merhametlisi; beni bırakma.

Dertlerle yoğrulmuş bir kulum,
Hatalarımla kirlenmiş bir yolum.
Ama senin rahmetin engin bir deniz,
Affın sonsuz; kapın herkese açık.
Ben de geldim, ben de diz çöktüm.
Ne dilim yeter sana övgüye, ne kalemim kelimeye.
Sadece içimden akan gözyaşlarım şahittir sana.

Bir yetimin ağlayışını işitirsin;
Bir garibin iç çekişini bilirsin.
Benim de içimde sessiz çığlıklar var.
Senin rahmetine sığınan, affını bekleyen yaralı bir kalp var.
Kimsem yoksa da sen varsın.
Yalnızlıkta dost, karanlıkta ışık; darda çıkış sensin.

Gözlerim gökyüzünde sana açılır,
Ellerim titreyerek duaya sarılır.
Günah yüküm ağır; dizlerim kırık.
Ama rahmetin umman gibi, beni içine alacak kadar büyük.
Sen affedersin; ben ise yalvarırım.
Sen verirsin; ben ise dilerim.

Ey yüceler yücesi, kalbime nur indir!
Yolumu aydınlat; adımlarımı sağlam eyle.
İçimdeki kini, nefreti sil.
Yerine merhamet ve sevgi koy; kalbimi temizle.
Sana yaklaşmak isterim; senden uzak düşmekten korkarım.
Sana yönelmek huzurdur; senden yüz çevirmek azap.

Gün olur, dünya sırtını döner.
İnsanlar unutur; dostlar gider.
Ama sen unutmazsın; sen terk etmezsin.
Sen hep yanı başında olansın kulunun.
Ne zaman ellerim havada titrese,
Sen bana şefkatinle dokunursun, ey Rabbim.

Toprağa düşen yaprak bile senin izninle düşer.
Kainatta hiçbir şey sensiz olmaz, hiçbir şey sensiz yeşermez.
Kalbime de düşen hüzün sensiz değildir.
Gözümden süzülen yaş da senin yazdığın bir hikmettir.
Her şey senin kudretinle var olur,
Her şey senin emrinle yokluğa döner.

Benim ömrüm de senin takdirinle sürer.
Nefesim senin dilediğin kadar gelir ve gider.
Biliyorum, yolun sonunda sana döneceğim.
Öyleyse hazırlıklı olayım; kalbimi tertemiz kıl, Rabbim.
Dünyanın süsüne aldananlardan etme beni.
Senin rızanla cennete erenlerden eyle beni.

Ey Rabbim, kulunun aczini gör!
Yorgun yüreğini, titreyen dizlerini bil.
Günahlarını bağışla, tövbesini kabul et.
Onu huzuruna alnı ak olarak getir.
Ne mal, ne mülk, ne saltanat isterim;
Sadece rızanı ve rahmetini beklerim.

Her duamda ismimden önce sen varsın.
Her sözümde dilime gelen sensin.
Her derdimde şifa, her korkumda güven.
Her yalnızlığımda en yakın dostsun sen.
Beni sensiz bırakma, kalbimi imansız bırakma.
Yolumu ışığınla aydınlat; beni huzuruna kabul et.

Ey kalplerin ilacı, dertlerin şifası,
Yaralı gönüllerin tek sığınağı!
Ben de bir garip kulum; işte huzurundayım.
Secdede, gözyaşında, dualarımda sana açıldım.
Rahmetinle kuşat beni, nurunla sar beni.
Sana kul olmaktan başka gayem yok benim.

Ve işte son sözüm, bütün yakarışlarımın özeti:
Ey Rabbim! Sensiz bir an bile nefes almak istemem.
Sensiz yol karanlıktır; sensiz gönül viranedir.
Sensiz hayat eksik, sensiz umut bitiktir.
Sana sığındım, senden istedim, sana yöneldim.
Rahmetinle yaşat beni, affınla huzura al beni.
Ve sonunda beni, cemaline hasret kalmaktan kurtar.

Nûrferah Züleyha AKTAŞ
Tarih:13.09.2025
Saat.05:25